دیالوگ شعری

یکی از دوستان رباعی سرا گفت :

لبخند نزن ولی زبان بسته نشو
در غیبت من به غیر وابسته نشو
من جز تو مخاطبی ندارم ای دوست
از دست رباعیات من خسته نشو

و من هم در جواب گفتم :

لبخند زدیم و گاه دلسرد شدیم
از سمع رباعیات تو مرد شدیم
ای دوست به شعر خود یقین داشته باش
در غیبت اشعار تو ولگرد شدیم!!